Edo-shogunaat (2/2)de laatste samurai-regering

De Kansei-hervormingen werden aanvankelijk goed ontvangen, maar omdat ze te streng waren, werd de kritiek geleidelijk sterker en werd Sadanobu Matsudaira uiteindelijk in 1793 uit zijn ambt ontslagen. Daarna benoemde Tokugawa Ienari Tadanari Mizuno, een nevendienaar, tot hoofd van Katsukake en Rojyu, maar Tadanari zou actief zijn geweest in het verrijken van zijn eigen portemonnee, bijvoorbeeld door omkoping nieuw leven in te blazen.

Ook begonnen rond deze tijd Amerikaanse en Britse schepen aan te komen op de Japanse kust, en werd het ‘Foreign Ships Elimination Order’ uitgevaardigd. Als gevolg hiervan stegen de defensie-uitgaven en stonden de financiën van het shogunaat op de rand van instorten.

Er werden munten geslagen, maar dit verhoogde de economische onrust alleen maar. Gedurende deze tijd leidde Ienari zelf een lui leven, en zijn naaste assistenten, waaronder Tadahide Hayashi, hadden de echte macht in het shogunaat, wat leidde tot ernstige corruptie en wanorde in het shogunaat. Als reactie hierop vonden de Heihachiro Oshio-opstand en de Ikuta Man-opstand plaats. In 1837 droeg Tokugawa Ienari de post van shogun over aan zijn tweede zoon, Ieyoshi, maar hij gaf de echte macht pas op bij zijn dood op 69-jarige leeftijd.

De 12e shogun, Tokugawa Ieyoshi, commandeert Tadakuni Mizuno, een oude man, om Tenpo-hervormingen door te voeren. De Tenpo-hervormingen stuitten echter op hevige terugslag en liepen vast als gevolg van een grondig optreden tegen het luxe- en fiscale bezuinigingsbeleid, evenals de onderdrukking van verlichte Nederlandse geleerden als Takano Nagaei en Watanabe Kazan.

Ook bood hij zijn excuses aan voor het advies van koning Willem II van Nederland om het land te openen. Perry kwam in de tijd van Ieyoshi naar Japan, maar stierf terwijl hij bezig was met het omgaan met de situatie.

De 13e Shogun Tokugawa Iesada was Ieyoshi's vierde zoon. Ieyoshi had 14 zonen en 13 dochters, maar alleen Iesada overleefde de volwassenheid, en er wordt gezegd dat Ieyoshi zelf in slechte gezondheid verkeerde. Nadat hij Shogun was geworden, keerde Matthew Perry in 1854 terug naar Japan met een vloot van zeven schepen, en het Shogunaat ondertekende op 31 maart van datzelfde jaar het Verdrag van Vrede en Vriendschap tussen de Verenigde Staten en Japan. De onrust aan het einde van de Edo-periode begint. Iesada's gezondheidstoestand, die in het begin slecht was geweest, verslechterde verder en de regering van het shogunaat raakte in rep en roer omdat hij geen erfgenaam kon vinden. Ten slotte benoemde hij Iemochi Tokugawa tot zijn opvolger en beëindigde zijn leven op 35-jarige leeftijd.

De 14e Shogun Tokugawa Iemochi was Iesada's neef. Hij was ook de persoon met wie prinses Kazunomiya trouwde, en Atsuhime Tenshoin was ook haar adoptiemoeder. In 1866, tijdens de onrust aan het einde van de Edo-periode, tijdens de tweede Choshu-verovering, werd Iemochi ziek in het kasteel van Osaka en stierf kort daarna. Hij stierf te jong op 21-jarige leeftijd (20 jaar oud).

Yoshinobu Tokugawa, de 15e en laatste shogun, was de zevende zoon van Nariaki Tokugawa, de heer van Mito. Hij was ook de enige shogun die tijdens zijn ambtsperiode als shogun nooit Edo Castle betrad.

Yoshinobu Tokugawa nam in 1860 de functie van bewaker van de shogun op zich. Hij was oorspronkelijk betrokken bij de kwestie van de opvolging van de shogun die al aan de gang was sinds de tijd van de 12e shogun, Ieyoshi, en er wordt gezegd dat hij niet van plan was de shogun te worden. Nadat hij generaal was geworden, was hij actief in het openstellen van het land en bleef hij in het vliegtuig deelnemen aan de politiek. Hoewel hij de havens van Yokohama en Kobe opende, veroorzaakte zijn sterke houding ten aanzien van het openstellen van het land wrijving met de volgelingen van de shogun, en er werd een anti-shogunaatmacht gevormd onder leiding van het Satsuma-domein. Deze stroom wordt vaak afgebeeld in films, drama's, romans, enz.

In 1867 stelde Tokugawa Yoshinobu keizer Meiji voor om de keizerlijke heerschappij te herstellen, wat werd aanvaard, en er kwam een einde aan het Edo-shogunaat, dat meer dan 260 jaar had geduurd. De politiek bleef echter onstabiel en in het eerste jaar van het Meiji-tijdperk (1868) begonnen de vijf feodale domeinen Satsuma, Tosa, Aki, Owari en Echizen een politieke staatsgreep en namen ze de controle over het keizerlijk hof over, waarbij ze Yoshinobu uitschakelden en een staatsgreep vestigden. een nieuwe regering. Verkondig de oprichting van een regering.

In december van dat jaar brak de Boshin-oorlog uit en Tokugawa Yoshinobu nam deel aan de oorlog, maar trok zich terug van Osaka naar Edo, en het Shogunate-leger leed nederlagen, te beginnen met de veldslagen van Toba en Fushimi. Het nieuwe regeringsleger omsingelde vervolgens Edo Castle, maar als resultaat van een ontmoeting tussen Kaishu Katsu, de vertegenwoordiger van het shogunaat, en Takamori Saigo, de vertegenwoordiger van het nieuwe regeringsleger, werd Edo Castle bloedeloos overgegeven en werd het Tokugawa-shogunaat formeel opgericht. in het daaropvolgende jaar, 1969, verdween.

Tokugawa Yoshinobu wachtte tijdelijk op zijn dood in Mito, maar als gevolg van het feit dat zijn voormalige bedienden, waaronder Kaishu Katsu en Kazuo Okubo, lobbyden bij hoge overheidsfunctionarissen zoals Sanetomi Sanjo en Toshimichi Okubo, werd hij ontheven van zijn schorsing en verhuisde hij naar Shizuoka. . In 1871 verhuisde Tokugawa Yoshinobu naar Tokio, en in 1881 werd hij benoemd tot de rang van Juichii (Junior Eerste Rang) en werd hij ook hertog.

Nadat hij met pensioen was gegaan als shogun, wijdde Yoshinobu Tokugawa zich aan zijn hobby's en genoot hij de rest van zijn leven op een relatief vrije manier, waarbij hij koffie dronk en van fietsen hield, tot aan zijn dood in 1922.

Samenvatting van het Tokugawa-shogunaat

Het Tokugawa-shogunaat was de laatste samoerairegering in 260 jaar die door de 15e shogun werd geregeerd.
Zelfs nu wordt dit tijdperk afgebeeld in romans, films en drama’s, en we kunnen gemakkelijk de sfeer van dat tijdperk voelen.
De familie Tokugawa bestaat nog steeds en de familie werkt hard om culturele eigendommen te beschermen.