Sonezaki Shinsu (2/2)De vertegenwoordiger van Chikamatsu Monzaemon ‘tragedies’

In sommige gevallen is Semono gebaseerd op een feitelijk incident dat in een stad heeft plaatsgevonden, en is ``Sonezaki Shinju'' feitelijk gebaseerd op een incident. Dit is het zelfmoordincident tussen een man en een vrouw dat plaatsvond op 7 april 1703 in het bos van het Tsuyuten-heiligdom (Sonezaki, wijk Kita, Osaka City, prefectuur Osaka).

Volgens de 'Shinju Taikan', een verzameling zelfmoordakten gepubliceerd in 1704, was de man lid van Hiranoya Chuemon, een groothandel in sojasaus in Uchihonmachi (wijk Kita, Osaka City, prefectuur Osaka). is 25 jaar oud en is de zoon van de oudere broer van de meester. De vrouw was Ohatsu, een 21-jarige prostituee in Tenmaya in Dojima-Shinchi (wijk Kita, wijk Fukushima, Osaka City, prefectuur Osaka).

Ohatsu werd geboren in Kyoto en was een populaire prostituee in de rosse buurt van Shimabara, maar verhuisde later naar Dojima Shinchi en raakte een relatie met Tokubei. Dan doet zich een verhaal voor waarin Hiranoya Chuemon trouwt met het 18-jarige nichtje van Tokubei's vrouw en hem naar een winkel in Edo stuurt. Voor het eerst komt een klant van Bungo met een verhaal over losgeld. Hierdoor pleegden de twee, wanhopig over hun toekomst, zelfmoord.

Op 15 april, acht dagen na het zelfmoordincident, werd in Kabuki een dramatisering van de zelfmoord opgevoerd en een maand later werd Chikamatsu Monzaemons pop joruri 'Sonezaki Shinju' opgevoerd. Dit gevoel van snelheid toont duidelijk de mate van publieke belangstelling voor het zelfmoordincident.

Impact van de zelfmoord van Sonezaki

``Sonezaki Shinju'' behandelde een zeer actueel incident, en omdat de inhoud bekend was bij gewone mensen, werd het een zeer populair programma. Als resultaat van de prestatie kon Takemotoza een groot bedrag aan schulden afbetalen die het had opgelopen.

Aan de andere kant was er ook een sociale impact in de zin dat het aantal zelfmoorden toenam als gevolg van de ‘Sonezaki Shinju’. Zelfmoorden werden populair van Osaka tot Kyoto en verspreidden zich naar Edo. Ondertussen dramatiseerde Chikamatsu Monzaemon het zelfmoordincident dat plaatsvond op 14 oktober 1720 in de Daichoji-tempel in Ajima, Osaka (wijk Miyakojima, Osaka City, prefectuur Osaka), en publiceerde het op 6 december 1720. Première van 'Tenamijima.' ' Ook dit werk werd een grote hit en het aantal zelfmoorden blijft stijgen.

Tokugawa Yoshimune, de 8e shogun van het Edo-shogunaat, nam deze bewegingen serieus en in 1722 verbood hij de Kyogen- en prentenboeken van Shinshu, en om te voorkomen dat ze Boeddhaschap bereikten, stond hij de begrafenis van een lijk niet toe. en slechts één van de lichamen overleefde. De wet is opgesteld om ervoor te zorgen dat dergelijke gevallen als minderwaardig worden behandeld.

Het jaar daarop, in 1723, werd het, naast het verbod op zelfmoorden, ook verboden om zelfmoorden te plegen, en moesten de lichamen van zelfmoordslachtoffers naakt worden uitgekleed en achtergelaten om te rotten zonder dat ze begraven mochten worden. Als de man het overleeft, is de straf de dood; als de vrouw een meester-dienaarrelatie heeft met de man, is de straf de dood; anders is ze onschuldig. Als ze het allebei overleefden, werden ze drie dagen blootgesteld en werden ze vervolgens teruggebracht tot de status van niet-mensen (seminars die werden gediscrimineerd).

Sonezaki Shinju werd “nieuw leven ingeblazen” in het Showa-tijdperk

``Sonezaki Shinju'' veroorzaakte een enorme hausse, maar na een tijdje te zijn uitgevoerd, werd het nooit opnieuw uitgevoerd als een volledige versie van het originele werk van Monzaemon Chikamatsu, hoewel er aanpassingen en vervolgstukken van anderen waren. Hetzelfde gebeurde zelfs nadat het harde optreden van het shogunaat laks werd, en de reden is niet duidelijk.

Het was vanuit Kabuki dat Chikamatsu's Sonezaki Shinju nieuw leven werd ingeblazen. In 1953, de 300ste verjaardag van Chikamatsu's geboorte, bewerkte toneelschrijver Nobuo Uno het stuk op basis van een joruri-script. De openingsscène rond Kannon is verwijderd en een scène waarin Kuheiji's slechte daden worden onthuld, die niet in het origineel stond, is toegevoegd. Het ging in augustus in première in de Shinbashi Enbujo in Tokio en is sindsdien vele malen uitgevoerd als de ‘Uno-versie.’

Vervolgens werd in januari 1955 een pop joruri opgevoerd in het Bunraku-za Theater in Osaka. Omdat de originele partituur echter verloren ging, werd deze opnieuw samengesteld en werd ook het deel rond Kannon weggelaten, en werd ook het deel in het hart aanzienlijk weggesneden.

De reden dat Kannon-mawari niet goed werd afgehandeld, was omdat het een lijst van 33 tempels rondom Kannon bevatte, dus een sterke religieuze ondertoon had, en het moeilijk was om het in de huidige Kabuki- en Bunraku-producties op te nemen. Er is echter vanuit verschillende invalshoeken onderzoek gedaan naar de verschillende intenties rondom Ohatsu Kannon, en het is ook waar dat het een belangrijke plek is.

Om deze reden zijn er nu poppenspelen van Joruri, zoals 'Sugimoto Bunraku: Sonezaki Shinjutsuki Kannon Mawari', die getrouw zijn aangepast van het originele werk en grote bijval hebben gekregen zowel in eigen land als internationaal, en kunnen worden bekeken in een vorm die dichtbij met die van de Edo-periode. Het begint er zo op te lijken. Er zijn verschillende versies van dit werk, dus als je geïnteresseerd bent, kom het dan minstens één keer op het podium bekijken.