Wetten van Kinchuan en Edelen (2/2)Het Edo-shogunaat controleerde het keizerlijk hof en de hofedelen.

Destijds bevond het keizerlijke hof zich in een staat van financiële ondergang die al sinds de periode van de Strijdende Staten aanhield, waardoor het onmogelijk werd begrafenissen en troonsceremonieën voor de keizer te houden. Sengoku-krijgsheren boden steun (donaties) als sponsors, en in ruil daarvoor ontvingen ze officiële rangen en andere voordelen.

Terwijl de macht van het keizerlijk hof verzwakt, ontstaat er een groot schandaal. Dit was het ‘Inokuma-incident’ in 1609. Noritoshi Inokuma, een knappe man van wie werd gezegd dat hij de ‘terugkeer van Hikaru Genji’ was, was betrokken bij hoererij en promiscuïteit met meerdere vrouwen aan het keizerlijke hof (inclusief de concubines van de keizer), waarbij hofedelen betrokken waren.

Noritoshi Inokuma was een nauwe vazal van de keizer, maar hij had een slechte smaak voor vrouwen, en hij knoeide met de concubine van de toenmalige keizer Goyozei, Tsune Nagahashi, en werd door de boze keizer uit Kyoto verdreven. Noritoshi rende weg naar Osaka, maar keerde in het geheim terug naar Tokio toen de hitte was afgekoeld. Opnieuw maakt hij zijn aanval op vrouwen de een na de ander.

Bovendien, toen hij hoorde dat Tadanaga Kazanin, een edelman van het hof, een affaire had met de concubine van de keizer, de nieuwe kolonel (Hirohashi Tsuburane), gebruikten hij en zijn speelkameraden, de hofedelen, dezelfde techniek om een orgie te houden met het hof. dames, inclusief de concubines van de keizer. Open het en speel ermee. Toen keizer Goyozei hiervan hoorde, was hij woedend en beval hij de betrokkenen ter dood te veroordelen.

Ondertussen hoorde het shogunaat van het incident en gaf de Kyoto Shoshidai opdracht om onderzoek te doen, en Katsushige Itakura en anderen begonnen het onderzoek. Vanwege het grote aantal betrokkenen en het feit dat de moeder van de keizer om clementie had verzocht, kwam Tokugawa Ieyasu tussenbeide en overtuigde de keizer. De hoofdschuldige, Noritoshi, werd onthoofd, maar de straffen van de andere betrokkenen werden omgezet in verbanning.

Omdat het Shogunaat het besluit van de keizer had teruggedraaid, was keizer Goyozei woedend en dreigde hij afstand te doen van de troon, maar het Shogunaat weigerde omdat zijn jongere broer, prins Hachijonomiya Tomohito, de geadopteerde zoon was van Toyotomi Hideyoshi. Keizer Goyozei deed uiteindelijk twee jaar later afstand van de troon aan zijn zoon, keizer Gomizunoo, in navolging van de wensen van het Edo-shogunaat. Trouwens, keizer Gomizunoo had Kazuko Tokugawa, de dochter van Hidetada Tokugawa, als zijn centrale hof.

Naast dit grote schandaal was er ook een geschil over de rangorde tussen de edelen van het hof en de keizerlijke prins, en was het keizerlijke hof in rep en roer. De wens van het keizerlijk hof om op de een of andere manier wat vrede te herwinnen en de intentie van het shogunaat om bij elke gelegenheid controle uit te oefenen op het keizerlijk hof en de hofedelen leidden tot de afkondiging van de Kinchu-nami-no-Kuge-wetten.

“Purple Robe Incident” – Wat gebeurt er als je de wetten van de verboden hofedelen overtreedt?

Deze wet werd op deze manier uitgevaardigd en het Edo-shogunaat profiteerde van deze wet om druk uit te oefenen op het keizerlijke hof en vernietigde de beslissingen van de keizer. Dit is het ‘Paarse Kledingincident’ dat plaatsvond in 2010. Wat paarse gewaden betreft, verbood artikel 16 van de Kinchunan-no-Koke-sho-hoto dat deze zonder onderscheid werden uitgereikt.

In de eerste plaats was het paarse gewaad een paars gewaad dat werd gegeven aan monniken en nonnen met een hoge deugd, en werd gegeven met keizerlijke toestemming van de keizer. Er is een regel dat de monniken, nonnen of tempels waaraan ze worden gegeven geld moeten betalen aan het keizerlijk hof, en dit is een waardevolle bron van inkomsten voor het keizerlijk hof. Om deze reden was de verspreiding van paarse gewaden een probleem in de tijd dat de verbodswetten op het verbod op hofedelen werden uitgevaardigd.

Zelfs nadat het verbod was uitgevaardigd, bleef keizer Gomizunoo paarse gewaden geven aan meer dan een dozijn monniken zonder contact op te nemen met het shogunaat. In juli 1627 wees Tokugawa Hidetada, die regeerde als een grote heer, erop dat dit een overtreding van de wet was, en gaf opdracht om het charter van de keizer ongeldig te verklaren en de paarse gewaden van degenen die de wet overtraden in beslag te nemen. Het was trouwens al de tijd van de derde shogun, Tokugawa Iemitsu, en er was een kloof tussen de magnaat en de shogun.

Keizer Gomizunoo en het keizerlijke hof maakten hiertegen bezwaar. Tempels zoals Takuan Soubou van de Daitoku-ji-tempel en Togen Etou van de Myoshin-ji-tempel dienden het jaar daarop een protestbrief in bij het shogunaat. Als reactie hierop gaf het shogunaat toe een deel van het keizerlijke edict te erkennen, maar ze bleven protesteren. Om deze reden verbannen het shogunaat in 1629 Takuan Munetaka naar Kaminoyama, de provincie Dewa (de huidige stad Kaminoyama, prefectuur Yamagata), en Higashigen Kei en anderen naar het Hirosaki-domein in Okutsugaru (westelijke prefectuur Aomori), en ook aanverwante partijen werden de een na de ander naar het gebied gestuurd en verspreid.

Het shogunaat deed later concessies aan degenen die betrokken waren bij het Murasaki-incident, en zij kregen gratie via de amnestie vanwege de dood van Hidetada Tokugawa in 1632.

Keizer Gomizunoo protesteert tegen zijn troonsafstand

Op deze manier demonstreerde het Edo-shogunaat zijn macht om het keizerlijke handvest van de keizer ongedaan te maken. Keizer Gomizunoo was hier woedend over. Hoewel hij uit protest verschillende keren zijn voornemen uitsprak om af te treden, was het shogunaat het daar niet mee eens. Terwijl dit aan de gang was, maakte Fuku, de voedster van Tokugawa Iemitsu, een fout. In oktober 1629 ging ze, ondanks dat ze de dochter was van een samoeraifamilie zonder titel of rang, een huwelijk aan met de zoon van haar pleegouders, Sanjo Nishi Jitsujo, en werd ze de dochter van de familie Sanjo Nishi, een edelman aan het hof. in staat om audiëntie bij de keizer te krijgen door de geheime truc te gebruiken om koning te worden.

Op dat moment kreeg hij de rang van Junior Third Rank en de titel 'Kasuga Tsubone', maar de woede van de keizer explodeerde uiteindelijk tegen dit nogal geforceerde publiek. Uit protest tegen het shogunaat benoemde hij de tweede prinses, Onna Ichinomiya (dochter van Kazuko Tokugawa), tot keizerlijke prinses van Oshi (uitgeroepen tot Naishinno), en deed vervolgens op 8 november plotseling afstand van de troon aan keizerlijke prinses Oshi. Natuurlijk was er geen kennisgeving aan het shogunaat. Keizer Gomizunoo bleef echter de macht behouden door een afgezonderde regering in te voeren.

De relatie tussen het Edo-shogunaat en het keizerlijke hof was niet langer veilig, maar Kazuko Tokugawa ondernam op dat moment actie. Ze probeerde wanhopig te bemiddelen tussen haar echtgenoot, keizer Gomizunoo, die het shogunaat als een vijand beschouwde, en haar vader, Hidetada Tokugawa. Dankzij de acties van Kazuko bevestigde het shogunaat uiteindelijk zijn troonsafstand in december. Hidetada kon misschien niet boos worden omdat zijn eigen kleinzoon keizer was geworden.

In september van het volgende jaar, 1640, besteeg keizerlijke prinses Okishi, die slechts 7 jaar oud was, de troon. Keizer Meisho werd geboren, de eerste vrouwelijke keizer in 859 jaar sinds keizer Shotoku uit de Nara-periode. Op dat moment ontsloeg het shogunaat de samoerai densō, Michimura Nakain, en vroeg het keizerlijk hof hem te vervangen door Sukekatsu Hino. keizerlijk hof. Bovendien droeg hij de vijf Sekke-families op om hun mening resoluut aan de keizer over te brengen en de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor het toezicht op de studies van de edelen aan het hof en hun naleving van de verschillende wetten van het keizerlijke hof. Door deze maatregelen nam vanaf dat moment het bewustzijn onder de hofedelen om ‘de verschillende wetten van de hofedelen na te leven’ toe.

Daarna erkende het shogunaat de afgezonderde regering van keizer Gomizunoo nadat Tokugawa Iemitsu in 1634 naar Kyoto kwam, en de relatie tussen het shogunaat en het keizerlijke hof, die al een tijdje in gevaar was, begon op orde te komen.