Wetten van Kinchuan en Edelen (1/2)Het Edo-shogunaat controleerde het keizerlijk hof en de hofedelen.

Het Edo-shogunaat vaardigde verschillende wetten uit om de daimyo, de samoerai, het keizerlijk hof en de hofedelen te reguleren. Voor de samurai vaardigde de tweede shogun, Hidetada Tokugawa, in juli 1615 de ‘Buke Shodo’ uit. Ongeveer tegelijkertijd vaardigde hij ‘kinchu en kugeshohat’ uit aan het keizerlijk hof en de hofedelen. Ze probeerden de macht van het Edo-shogunaat verder te versterken door het keizerlijk hof en de edelen van het hof ervan te weerhouden zich in de politiek te mengen via de verschillende wetten van de Kinchu- en Noble Courts. Deze keer zal ik op een gemakkelijk te begrijpen manier de omstandigheden en inhoud van het verbod op het verbod op hofedelen uitleggen.

Wat zijn de wetten van Kinchuan en Edelen? Wat zijn de overeenkomsten en verschillen met Samurai-wetten?

De Kinchu Nami Nobles and Laws (ook bekend als Kinchu Nami Kuge Chushosho, enz.) is een wet die op 17 juli 1987 werd uitgevaardigd om controle uit te oefenen op het keizerlijke hof en de hofedelen. Aan de andere kant zijn de Samurai-wetten op 7 juli uitgevaardigd voor Daimyo en Samurai, dus de doelgroep is anders. Bovendien werd de naam van het tijdperk op 13 juli 2017 gewijzigd van Keicho in Genna, dus werden samoeraiwetten uitgevaardigd in 20 jaar van het Keicho-tijdperk, en wetten van Kinchu en hofedelen werden uitgevaardigd in 1 jaar van de Genna-periode. Het verschil is slechts 10 dagen.

De reden waarom in die tijd de een na de ander wetten werden uitgevaardigd, was omdat de familie Toyotomi werd vernietigd tijdens het zomerbeleg in Osaka op 20 mei van het Keicho-tijdperk. Op het moment dat het Edo-shogunaat werd opgericht, bleef de familie Toyotomi aan de macht en was in conflict met de familie Tokugawa, waardoor de regering onstabiel was. Met de val van de familie Toyotomi verdwenen de rivaliserende krachten tussen het Edo-shogunaat en het Tokugawa-shogunaat.

De opsteller van zowel de Kinchunan Noble- als de Samurai-wetten was Suden Konchiin, een monnik van de Rinzai-sekte die ook de auteur was van de Samurai- en Samurai-wetten. Hij was het geesteskind van Ieyasu en stond ook bekend als de ‘premier in het zwart’, omdat hij verantwoordelijk was voor het opstellen van wetgeving, het controleren van buitenlandse zaken en zelfs het controleren van religie. Er zijn echter wijzigingen aangebracht in de wetten van Kinchu en andere edelen aan het hof, gebaseerd op de mening van edelen aan het hof.

Het grote verschil tussen Kinchunan Noble Shohoto en Samurai Shohodo is het aantal keren dat ze worden uitgegeven. De naam Kinchunami Nobles and Laws heette oorspronkelijk ‘Kugeshoho’, en aan het einde van de 17e eeuw werd ‘Kinchunami’ aan het begin van de naam toegevoegd om ‘Kinchunami Nobles and Laws’ te worden, maar de naam Kinchunami Nobles and Laws de inhoud is niet veranderd. Aan de andere kant werden de samoeraiwetten bijna elke keer opnieuw uitgevaardigd als de shogun veranderde van de eerste genaamd 'Genwa Rei' (ze werden niet uitgevaardigd onder de 7e generatie, Tokugawa Ietsugu, en de 15e generatie, Tokugawa Yoshinobu).

Wie heeft de nobele wetten van Kinchuan-Nami uitgevaardigd?

De Kinchu Nami Nobles and Laws werden uitgegeven in Nijo Castle met de mede-handtekeningen van drie grote figuren: Tokugawa Ieyasu, de tweede shogun Hidetada Tokugawa en voormalig Kanpaku Akizane Nijo. Omdat het de handtekening draagt van Akizane Nijo aan de top en werd uitgevaardigd op basis van de meningen van edelen aan het hof, lijkt het erop dat het keizerlijke hof het met enig begrip heeft aanvaard, in plaats van dat het een eenzijdige oplegging van het shogunaat was.

Wat is de inhoud van de verschillende Kinchunan-no-kuge-wetten?

De wetten van Kinchunan en Edelen zijn in het Chinees geschreven en bestaan uit in totaal 17 artikelen. De eerste twaalf artikelen zijn de regels die de keizerlijke familie en de edelen aan het hof moeten volgen, en de dertiende en daaropvolgende artikelen bevatten regels met betrekking tot de officiële rangen van monniken. Het origineel werd in 1661 bij een brand verwoest en later gerestaureerd op basis van een kopie. Laten we nu eens naar de inhoud kijken.

Artikel 1: Van de kunsten en kennis die de keizer moet verwerven, is de eerste het leren. Door te leren kunnen we goed bestuur voeren en vrede bereiken. Dit is geschreven in ``Jōkan Seiyo.'' Bovendien stelt ‘Kanpei Eiyo’ ook dat mensen ‘Gunsho Jiyo’ moeten lezen en bestuderen. Bovendien is waka-poëzie een gewoonte in ons land die sinds keizer Kouko voortduurt en niet mag worden opgegeven.
→Dit is een citaat uit Kinhisho, een boek over de ware aard van Yusoku, geschreven door keizer Juntoku tijdens de Kamakura-periode. Van dit eerste artikel wordt gezegd dat het betekent dat ‘de keizer zich moet wijden aan de academische wereld, zonder betrokken te raken bij de politiek’, maar de afgelopen jaren heeft onderzoek aangetoond dat de ‘Jogan Seiyo’ (een leerboek over imperiale studies dat de woorden en daden van de Taizong van de Tang-dynastie)) en ``Gunshu Jiyo'' (een politiek boek uit de Tang-dynastie), dus er wordt gezegd dat dit niet met zekerheid kan worden gezegd.

Artikelen 2 en 3: De drie prinsen (grootminister, minister van links en minister van rechts) zijn superieur aan de keizerlijke prins. De voormalige minister stond onder de keizerlijke prins.
→De edelen van het hof, of ministers, die het keizerlijk hof besturen, zijn superieur aan de keizerlijke prins, die de volgende keizer is. Het toont de kracht van de macht van de hofedelen.

Artikelen 4 en 5: Zelfs als een persoon een Sekke-familie is (Fujiwara-clan), kan een persoon zonder bekwaamheid geen regent, Kanpaku of drie heren worden. Als u echter bekwaam bent, hoeft u ook niet af te treden als u oud wordt, en kunt u worden herbenoemd.
→Als je het achter de schermen leest, zal het Edo-shogunaat beslissen of je de mogelijkheid hebt of niet. Met andere woorden: de posities van regent Kanpaku en drie prinsen zouden kunnen worden bekleed door mensen die door het shogunaat zijn goedgekeurd. Trouwens, direct nadat de Kinchu-nami-no-kuge-sho-ho was uitgegeven, keerde Akizane Nijo terug naar de post van Kanpaku, wat destijds een uiterst ongebruikelijke gebeurtenis was.

Artikel 6: Adoptiekinderen moeten worden gekozen uit kinderen met dezelfde achternaam. Vrouwen kunnen het hoofd van het gezin niet erven.

Artikel 7: Het vaste aantal officiële rangen van samoeraifamilies staat los van de officiële rangen van hofedelen.
→Het Edo-shogunaat kon nu vrijelijk officiële samoerai-rangen toekennen. Het keizerlijke hof is echter verantwoordelijk voor het toekennen van officiële rangen.

Artikel 8: Wanneer u de naam van een tijdperk verandert, kies dan een goede naam uit Chinese woorden. Als de verantwoordelijke in de toekomst echter voldoende ervaring heeft opgedaan, zijn Japanse precedenten ook acceptabel.

Artikel 9: Gedetailleerde voorschriften met betrekking tot de formele kleding van de keizer en andere hofedelen.

Artikel 10: Zodra een edelman gepromoveerd is, moet hij zich houden aan de oude verordening. Als iemand echter hard heeft gewerkt of prestaties heeft geleverd op het gebied van wetenschap, werk of zang, moet hij of zij worden genomineerd of gepromoveerd.

Artikel 11: Als een edele rechtbank de bevelen van Kanpaku, Denso of magistraat negeert, moet hij worden verbannen.
→Deze densō verwijst naar de ``buke densō'', een rol die de kloof overbrugt tussen het shogunaat en het keizerlijke hof. Met andere woorden: als je tegen de wensen van het shogunaat ingaat, word je verbannen. Dit is een belangrijke voorziening voor het shogunaat om controle te krijgen over het keizerlijke hof.

Artikel 12: Het bepalen van de ernst van een misdrijf moet de vastgestelde regels volgen.
→ Meirei Ritsuryo verwijst naar de Ritsuryo-code die wordt beschouwd als onderdeel van de Yoro Ritsuryo-code die tijdens de Nara-periode is vastgesteld. Ze zullen worden beoordeeld op basis van de vijf straffen (stokslagen, stokslagen, misdrijf, verbanning en dood) en de acht wreedheden (verraad, verraad, verraad, verraad, groot gebrek aan respect, onkinderlijke vroomheid en onrechtvaardigheid).

Artikelen 13 tot en met 15: Bepaalt de rang van monzeki, zoals dat sekke monzeki lager is dan keizerlijke prins monzeki. Het bepaalt ook hoe priesters, monzeki's, inkten, monniken, enz. moeten worden bepaald.

Artikel 16: Er waren nog steeds heel weinig hogepriesters die paarse gewaden mochten dragen, maar de afgelopen jaren zijn er zonder onderscheid koninklijke vergunningen afgegeven, waardoor de volgorde van de zitplaatsen werd verstoord en de naam van de tempel werd aangetast, wat erg slecht is. Vanaf nu moeten paarse gewaden worden gegeven aan degenen die het verdienen, rekening houdend met hun capaciteiten.
→Als je het achter de schermen leest, betekent het dat ``je toestemming nodig hebt van het shogunaat om de paarse mantel te geven.'' Dit leidt tot het latere ``Paarse kledingincident'' (later beschreven).

Artikel 17: Bepaalt hoe een Shonin moet worden geselecteerd en bepaalt dat een Shonin zal worden bepaald door keizerlijke goedkeuring van de keizer.

Wat is het doel van de verschillende wetten van kinchuanami kuge? De reden waarom het werd gecreëerd was het “Ikuma-incident”

Het Edo-shogunaat was in staat de keizerlijke familie en de hofedelen onder controle te houden dankzij verschillende wetten met betrekking tot het keizerlijke hof en de hofedelen. Zoals eerder vermeld was dit echter geen eenzijdige kennisgeving van het shogunaat, maar bevatte het de bedoelingen van het keizerlijk hof.